Precies een week na de opnames van Omroep Flevoland, ben ik jarig. Ik mag 60 kaarsjes uitblazen, toch een mijlpaal. Een groot feest zit er voor mij helaas niet meer in, maar ik wil mijn 60e verjaardag ook niet zomaar aan mij voorbij laten gaan. Daarom heb ik een clubje vriendinnen uitgenodigd voor koffie met huisgemaakte taart, in een koffietentje in het centrum van een dorp verderop.
Het was heel gezellig, maar ik ben wel al fysiek gesloopt. Toch zing ik, of nou ja blèr eigenlijk, mee met een jaren ‘80 liedje in de auto. Wanneer ik thuiskom, zie ik vanuit de gang al een ballon hangen met 60 erop. Als ik de woonkamer binnenkom ben ik erg verrast. De hele woonkamer is versierd met vlaggetjes, ballonnen, bordjes en bekertjes en natuurlijk overal het getal 60 erop. Dan zeggen Jos en Mitchell dat ik zelf mijn cadeautje moet zoeken. “Jullie moeten wel warm en koud roepen hoor”, zeg ik lachend. Uiteindelijk heb ik meerdere cadeautjes moeten zoeken en gevonden.
Aan Mitchell had ik een tijdje terug al aangegeven, dat ik het leuk zou vinden als we met ons eigen gezinnetje - de dag na mijn verjaardag - zouden gaan lunchen. Ik bedacht mij dat het wel erg leuk zou zijn als Daniëlle ook mee zou willen. Daarom had ik aan Mitchell gevraagd wat hij hiervan zou vinden. Mitchell vond dit ook een heel leuk idee, dus heeft hij haar uitgenodigd voor deze lunch.
We hebben afgesproken om Daniëlle bij haar ouders op te halen. Die dag stappen we dus met zijn drieën in de auto en rijden een paar straten door om voor het huis van haar ouders te stoppen. Wanneer zij het portier van onze auto niet open krijgt en Mitchell haar gaat helpen, krijgt hij het portier ook niet open. Ze liggen alweer in een deuk. Jos stapt uit en hoppa, zonder problemen gaat het portier open. In de auto blijft Jos natuurlijk grappen maken hierover.
Onderweg wordt er achterin lekker gebabbeld, de sfeer zit er meteen weer goed in. Als Jos de auto geparkeerd heeft en we het centrum inlopen naar het restaurant, hangt er ‘wij zijn gesloten’ op het raam. “Oh zeg ik, wat vreemd. Maar dan gaan we gewoon naar het tentje waar we gisteren met de vriendinnen zijn geweest”. En zo stappen we even later de deur door, waar ik gisteren ook door ben gelopen. De medewerker zegt vrolijk: “je gaat dus gewoon verder met vieren”.
Aan tafel geeft Daniëlle mij een mooi ingepakt cadeautje. Het is een halve glazen bol met water een plaatje van twee zebra’s aan de achterkant. Beetje lastig uitleggen, maar is ontzettend mooi en bijzonder. Daniëlle legt uit dat zij iemand kent die dit maakt. Bij Mitchell had Daniëlle al geïnformeerd wat voor plaatje zij voor mij moest kiezen. Uiteraard heeft Mitchell paarden genoemd. “Dit plaatje was de enige die in de buurt komt van paarden” vertelt ze. Ik ben helemaal onder de indruk van haar cadeau. Zó speciaal, ik ben er erg blij mee. Natuurlijk had ze van mij echt niet iets hoeven meenemen, maar ik waardeer enorm dat zij dit heeft laten maken voor mij.
We zitten aan een tafeltje bij het raam en we hebben het heel gezellig. Het is lekker relaxt en de lunch smaakt ons alle vier ook erg goed. Als we alles op hebben gegeten, vraagt Mitchell of hij nog een cappuccino mag. Uiteraard mag dat en direct gaat er door mij heen dat hij op zijn gemak is in deze zaak én deze setting, omdat hij anders na de lunch meteen weg had gewild. Weer een stap vooruit! Daniëlle hoeft echter niets meer en ik heb ook genoeg gehad. Uiteindelijk besluit Mitchell dat hij toch ook maar niets meer hoeft.
Na het afrekenen, lopen we al kletsend weer terug naar de auto. In de auto hebben we het alweer over Billiebob, de kip van Daniëlle. Deze kip is een kween, dus zij of eigenlijk ‘het’ bezit geslachtskenmerken van beide geslachten en legt dus ook geen eieren. Billiebob moet helemaal niets hebben van andere kippen. De naam Billiebob vinden we trouwens een hilarisch gekozen naam.
Dan zijn we aangekomen bij het huis van Daniëlle en Mitchell gaat mee naar binnen omdat ze een nieuwe afspraak gaan maken om te gaan wandelen. Daniëlle moet dan even binnen op haar werkrooster kijken. Mitchell zegt wel lopend naar huis te komen, dus zeggen we ze gedag en rijden Jos en ik naar ons eigen huis. We besluiten om te gaan ‘Netflixen’ en het valt ons op, dat Mitchell best lang weg blijft. Wanneer Mitchell thuis komt, vertelt hij enthousiast hoe lief de ouders zijn van Daniëlle en dat zij ook een leuke broer heeft. Na mijn vraag of hij Billiebob ook heeft gezien, zegt hij Billiebob zelfs te hebben vastgehouden.
Wat een enorme vooruitgang maakt Mitchell, wat Jos en ik dan ook tegen hem zeggen. “Maar ik had wel een pilletje op hoor”, zijn direct zijn woorden. Ja, dit zegt Mitchell altijd. Wij moeten hem dan echt overtuigen dat het evengoed vooruitgang is, ook met de ondersteuning van een pilletje.
Mitchell en Daniëlle spreken daarna meermaals af om te wandelen. Hij heeft zelfs op maandag zijn coach afgezegd om te gaan lopen met Daniëlle en een logeerhond die zij tijdelijk in huis heeft. Diezelfde week spreken ze ook nog af om iets te gaan drinken. Wel bij de ouders van Daniëlle thuis. “Dan ben ik ook even uit huis hier” zijn de woorden van Mitchell. Dat haar ouders erg vriendelijk zijn speelt natuurlijk ook mee, dat Mitchell daar wel graag heen wil. Ik kan niet uitleggen, hoe goed het mij ook doet, dat Mitchell weer uitkijkt om leuke dingen te kunnen doen.
Maar dan zijn ze alweer dágen achterelkaar met een trekker voor op het grasveld bezig. Wat ze toch allemaal doen weet ik niet, we schatten in dat het verticuteren is en opnieuw inzaaien. Wel is heel duidelijk dat het de hele dag door herrie geeft. Bij de vierde dag op rij, als ik Mitchell goedemorgen wens, krijg ik teruggekaatst “laat dat goeie maar weg”. Mitchell is chagrijnig en lichtelijk gestrest hierdoor. Omdat Jos ook al helemaal niet goed in zijn vel zit en door dit soort zaken ook meteen in de stress schiet, heeft dat ook weer een uitwerking op mij. Ik zit alweer op ‘Funda’ naar mogelijk een andere woning te kijken. haha
Gelukkig sluit bij Mitchell het bewuste luikje vele malen sneller, dan zelfs een half jaar geleden nog.
Jos en ikzelf hebben de laatste jaren (té) veel op ons bordje gekregen, zowel privé als bij Jos ook werk gerelateerd. Ook Jos is momenteel hard aan het werk met zichzelf om weer de oude Jos te worden, want anders valt hij eerdaags om. Dit zal net als bij Mitchell tijd kosten. Al zal het hopelijk wel een heel stuk sneller gaan dan bij Mitchell.
Volg ons op Facebook:
Reactie plaatsen
Reacties
Er was weer genoeg te beleven rondom jullie. Blij ook dat de vorderingen aanhouden!
Klopt helemaal Frans. Dank voor je reactie! Lieve groet van ons 🥰
Wat een fijne blog om te lezen lieverds.
En heel fijn dat je een leuke verjaardag hebt gehad.
Dikke kus😘❤️
Jaaa, fijne blog om te schrijven... dubbel feest 😏 Liefs, 🥰