Het is zaterdagmiddag als Mitchell en ik in de woonkamer zitten, als we een een ‘plof’ op de deurmat horen. “Ah, daar zul je het briefje hebben, want dat is de achterbuurman die ik de oprit zie aflopen” zegt Mitchell. Hmm, een briefje geeft geen luide ‘plof’. Mitchell is al onderweg naar de gang. Als hij binnenkomt houdt hij een chocoladereep omhoog met een briefje eraan. Yep, dit is het bewuste briefje. Maandag 15 september, dus aankomende maandag, gaan zij beginnen met de grootscheepse verbouwing tot medio december.

Jos heeft een lang gesprek met Mitchell gevoerd, dat Mitchell op deze manier niet verder komt. Mitchell is het er mee eens dat hij niet verder in beweging komt met als positieve uitzondering het sociale contact met Daniëlle en het beeldbellen met het meisje uit het zuiden. Mede door de vele omgevingsgeluiden is Mitchell zich toch weer gaan verdiepen in medicatie. Ook Mitchell wil wel een keer verder met zijn leven en opnieuw wil hij het met medicatie gaan proberen.

Mitchell is de achterbuurvrouw - waaraan ik de petitie namens meerdere buren met betrekking tot de geluidsoverlast had aangeboden - in ons dorpsbos tegen gekomen. De buurvrouw heeft Mitchell aangesproken en verteld dat zij de reportage op de website van Omroep Flevoland heeft gezien. Zij heeft Mitchell verteld dat ze een grote verbouwing gaan krijgen gedurende tweeëneenhalve maand, startend in september. Daarbij gaf zij aan dat de meeste werkzaamheden binnen zullen gebeuren, maar dat zij wel briefjes in de brievenbus gaat doen bij meerdere buurtbewoners. De petitie heeft blijkbaar alsnog effect gehad.

Aan bureauredacteur Romy heb ik gevraagd of Mitchell en ik het interview eerst mogen zien voordat deze gepubliceerd gaat worden. Omdat het natuurlijk om een gevoelig onderwerp gaat, mogen wij bij uitzondering het vooraf lezen en bekijken.

Precies een week na de opnames van Omroep Flevoland, ben ik jarig. Ik mag 60 kaarsjes uitblazen, toch een mijlpaal. Een groot feest zit er voor mij helaas niet meer in, maar ik wil mijn 60e verjaardag ook niet zomaar aan mij voorbij laten gaan. Daarom heb ik een clubje vriendinnen uitgenodigd voor koffie met huisgemaakte taart, in een koffietentje in het centrum van een dorp verderop.

Blog 32 heb ik op onze website geplaatst en een citaat - of eigenlijk een fragment - van deze blog op Facebook. Vervolgens open ik de mail op mijn website om de lezers die zich opgegeven hebben via het contactformulier op de hoogte te stellen dat er een nieuwe blog is geplaatst. Dan zie ik een ongeopende mail, die van Omroep Flevoland afkomstig blijkt te zijn.

Mitchell heeft een afspraak bij de psychiater om het over medicatie te hebben. We stappen in mijn auto en vraag hem of hij het soms fijn vindt als ik ook aanschuif bij dit gesprek. “Ja, mam, dat vind ik wel fijn nu”. In het GGZ- gebouw lopen we de trap op, nemen we plaats in de wachtruimte en niet veel later wordt Mitchell geroepen door de psychiatrisch verpleegkundige. Zij en ik hebben elkaar al eerder een hand gegeven om kennis te maken. Ik loop dus met Mitchell mee de kamer binnen en ga naast hem zitten.

Een week of twee na de bijeenkomst van ‘WachtVerzachter’ krijgen Mitchell en de jongen waar Mitchell zo’n goede klik mee had, een e-mail van een organisator van de bijeenkomst. De dame stelt daarin voor om met elkaar te kijken of ‘WachtVerzachter’ iets voor hun beiden zou kunnen zijn. Met deze  jongen is Mitchell al regelmatig aan het appen. Afgesproken is dat zij een keer gaan samenkomen met deze dame.

Mitchell heeft al een paar keer gevraagd wanneer we nou een kerstboom gaan halen. Onder de warme hap vraagt Mitchell dit nog een keer. Jos geeft aan dat dat vrijdagochtend gaat worden en dat hij het wel erg leuk zou vinden als Mitchell met hem mee zou gaan om een boom uit te zoeken. “Ja, we kijken wel” is zijn antwoord. Deze woorden betekenen eigenlijk altijd dat hij dan ‘als puntje bij paaltje komt’ niet mee gaat. Deze keer is het dan toch anders. Die vrijdagochtend staat Mitchell dan toch al vroeg naast zijn bed om mee te gaan.

De volgende dag, dus de dag nadat we naar Bataviastad zijn geweest, moet Mitchell naar de GGZ. Hij heeft het de hele week er al over, dat hij denkt dat hij toch echt naast ASS, ook ADD heeft. “De psycholoog heeft zelf gezegd hè mam, dat hij het vermoeden heeft n.a.v. mijn test” zijn de woorden van Mitchell waar hij opnieuw  bevestiging op vraagt.

Vandaag heeft Mitchell een afspraak bij de kapper. Ik ga verse groentesoep maken maar ben de soepstengels vergeten, welke de mannen zo lekker vinden bij soep. Daarom vraag ik of Mitchell even de supermarkt in wil om deze te halen voor mij, omdat hij er toch langs komt als hij naar de kapper gaat. Hij mompelt iets en ik verwacht eerlijk gezegd niet dat hij met de soepstengels thuiskomt.

Het is de volgende zondagmiddag - na de spelletjesmiddag bij de buurtjes - als Mitchell naar beneden komt en zegt dat hij graag iets met ons wil bespreken. Hij neemt plaats op de bank en zegt dat het wel even gaat duren. “Dan ga ik eerst even een bakkie inschenken” zeg ik en vraag wat Jos en Mitchell willen drinken.