Aan bureauredacteur Romy heb ik gevraagd of Mitchell en ik het interview eerst mogen zien voordat deze gepubliceerd gaat worden. Omdat het natuurlijk om een gevoelig onderwerp gaat, mogen wij bij uitzondering het vooraf lezen en bekijken.
Nog steeds moet ik denken aan een vraag die verslaggever Rejo stelde, zonder camera overigens: ‘voel je je schuldig?’ Vlak na de wanhoopsdaad heeft de mentor van Mitchell mij gebeld en zijn eerste woorden waren: “wij steken hand in eigen boezem.” Moet ik dit misschien zelf ook doen? Ik heb dat eigenlijk nooit zo gevoeld. Natuurlijk hadden wij ook e.e.a. anders kunnen aanpakken, zeker met de kennis van nu dat Mitchell veel meer last van zijn ASS had dan we allemaal dachten. Maar wij als ouders hebben altijd het allerbeste voor Mitchell willen doen. Ik zal de laatste zijn die het niet zou durven toegeven in het geval wij fouten zouden hebben gemaakt. We hebben dingen gemist, dat is het eerder denk ik. Het geeft wel aan hoe open wij het gesprek hebben gevoerd ‘achter de schermen’ nog met Rejo. Hij was oprecht geïnteresseerd, zonder oordeel.
Vandaag moet Mitchell naar de psychisch verpleegkundige bij het GGZ en we stappen dus mijn auto in. Ik parkeer de auto bij appartementen net buiten het centrum, omdat er voor de GGZ toch vaak geen parkeerplaats is. Een bijkomend voordeel is dat Mitchell dan ook een stukje moet lopen en dus weer eens even in de buitenlucht is. Ikzelf ga in het centrum van dit dorp een paar boodschapjes doen en stuur Mitchell daarna een appje dat ik al in de auto zit.
Wanneer Mitchell weer plaats neemt naast mij, vraagt hij mij: “wat denk je dat zij heeft gedaan?” Nu heb ik direct het vermoeden dat hij zijn nieuwste AI-nummer heeft laten horen, dus geef dat als antwoord. Oké, dat heeft hij inderdaad laten horen, maar hij vertelt dat de psychiatrisch verpleegkundige Mitchell er erg slecht vond uitzien en daarom zijn bloeddruk heeft gemeten alsook het zuurstofgehalte. Niets alarmerends gelukkig. Mitchell heeft haar wel verteld dat hij zich continue gespannen voelt. Daarnaast dat er met het mooiere weer, natuurlijk weer meer omgevingsgeluiden zijn, doordat iedereen de tuin weer ingaat al dan niet vergezeld van muziek.
Mitchell gaat een afspraak maken met onze huisarts om te kijken of hij misschien chronische hyperventilatie zou kunnen hebben. Dat zou een verklaring kunnen zijn, dat hij altijd een gespannen gevoel heeft in zijn lijf en daardoor ook altijd verkeerd adem haalt. Mitchell ziet namelijk ook vaak intens wit in zijn gelaat, wat nu dus ook de psychisch verpleegkundige was opgevallen.
Dan bliebt er een berichtje van Romy binnen, dat Rejo - de verslaggever van Omroep Flevoland - aan het monteren is en nog een vraag heeft. Hij wilde graag nog even de exacte leeftijd van Mitchell weten, schrijft Romy. De volgende dag krijg ik van Romy twee linkjes binnen met de video’s. De lange versie is voor op het internet, de korte voor radio en TV. Spannend!
Jos en ik kijken de beide video’s samen. Ikzelf vind het vreselijk mezelf terug te zien wanneer ik aan het vertellen ben. Ach, relativeert Jos, dat vindt iedereen van zichzelf en aanvullend zegt hij dat ik niet zo’n negatief zelfbeeld moet hebben.
De ‘boodschap’ is i.i.g. helder overgekomen op de video. Mitchell vinden we er geweldig op staan en hij heeft zijn verhaal uitstekend onder woorden gebracht. Het item is door Rejo op een mooie en respectvolle wijze gemaakt.
Dan roep ik Mitchell erbij. Van tevoren had hij gezegd, dat hij niet zeker wist of hij zichzelf wel wilde zien, maar nu het binnen is kijkt hij zonder commentaar. Nou ja, niet geheel zonder commentaar. Omdat hij weet dat ik mijzelf vreselijk vind op beeld, gaat hij mij natuurlijk hiermee plagen.
De volgende dag plaats ik op onze Facebookpagina, dat wij alle drie de video’s al hebben gezien. Rejo heeft een reactie gegeven en schrijft dat hij het alleen zo heeft kunnen maken, omdat wij het heel goed en rustig hebben verteld. Dit is best bijzonder bij een dergelijk verhaal, omdat het natuurlijk behoorlijk spannend is. Rejo wenst ons alle goeds en hij hoopt dat de boodschap duidelijk blijft hangen bij de mensen. Tevens hoopt hij dat wanneer er mensen zijn die er (gelukkig) nooit mee te maken hebben gehad en een bepaalde harde mening hebben, er weer iets genuanceerder over gaan denken. Het is fijn zo’n reactie te krijgen van Rejo.
Dan is het de 30 mei, de vrijdag dat de reportage wordt geplaatst op de website van Omroep Flevoland. Ik start mijn mobiel op en ga kijken. Ja hoor, het item staat erop. Ik bekijk de filmpjes en lees het artikel met aandacht. Dan kom ik ook bij een filmpje, wat we nog niet gezien hadden. Ik dacht dat deze opname niet gebruikt zou gaan worden en moest toch even slikken bij het zien van dit filmpje. Het filmpje gaat over de gebeurtenis dat Mitchell een keer boven op zijn kamer in slaap was gevallen en de specifieke houding die hij had, toen ik hem aantrof op zijn bed. Hiervan was ik zo enorm geschrokken en in paniek geraakt. Ik dacht toen echt op dat moment: ’nu ben ik mijn zoon kwijt’. Natuurlijk herinner ik me juist het vertellen van dit voorval voor de camera.
Wanneer Mitchell naar beneden komt, heeft hij natuurlijk ook al gekeken. “Nou mam, het staat ook al op Instagram, YouTube en TikTok”. Verbaast zeg ik TikTok? Met een groot vraagteken erachter. In mijn ogen is dat een platform voor jonge kinderen, die dansjes doen.
Uiteraard heb ik de link ook gedeeld op onze eigen Facebookpagina en ook nu krijgen we weer mooie reacties. Tevens een paar mooie reacties op de Facebookpagina van Omroep Flevoland zelf. Lezers vinden het moedig, krachtig en zij laten weten veel respect te hebben voor het feit dat wij dit durven te doen. Mooie woorden, waardoor we weer wat zekerder van onszelf worden. Jos, die nooit iets over de blogs op LinkedIn heeft gepost, besluit nu om de link van de omroep toch ook op dit platform te posten. Ook daar komen heel veel mooie reacties binnen. Het is toch wel heel spannend allemaal, dat we ineens op zoveel mediakanalen zichtbaar zijn.
Ik krijg een app van een oud klasgenoot van de lagere school, die vlak voordat hij even pauze nam van een klusje waar hij op dat moment mee bezig was, nog aan ons gezinnetje dacht en bij zijn colaatje ineens ons item voorbij zag komen. Hij zit niet meer op Facebook, en wist van niets. Telepathie, schrijft hij. Wat ik ook al dacht.
Om 17.00 is de uitzending op TV te zien, dus we zetten de televisie aan op het kanaal van Omroep Flevoland. De nieuwslezer vertelt in het intro over de 25-jarige jongen Mitchell uit Swifterbant die niet meer wilde leven, maar dat zijn verhaal nu anderen helpt en nog iets wat ik mij niet meer herinner.
De nieuwsuitzending duurt best wel even en wij zijn het laatste item dat aan bod komt. Mitchell verschijnt ‘groot’ op beeld. Ja, onszelf zo groot op beeld zien, vinden we toch wel intense ervaring… haha. Het nieuwsitem in ‘Dit is Flevoland Nieuws’ wordt ook nog eens herhaald.
De volgende ochtend vertelt een buurman – die ook op ‘de zwarte dag’ hulp heeft geboden totdat de ambulance er was – aan Jos en mij, dat hij ons gezien had op TV. Ook hij was van tevoren niet op de hoogte van de uitzending. “Ik kijk er waarschijnlijk toch op een andere manier naar dan anderen, die het niet van nabij hebben mee gemaakt”, zegt hij tegen ons. Dat begrijpen Jos en ik heel goed en ook al mocht hij uiteindelijk van de centralist van 112 niet zijn riem gebruiken om als knelverband te fungeren, voelde zijn steun toentertijd erg fijn. Ook Jos krijgt meerdere mooie berichtjes in zijn app, van bekenden die de reportage hebben gezien.
En zo zijn we een hele spannende ervaring rijker.
De link naar de reportage:
Volg ons op Facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een belevingen allemaal om jullie heen. En wat een lieve reacties ook. Het is nogal wat :-)
We hebben zeker wel wat beleefd 😏 De lieve reactie voelen heel fijn, zeker omdat het erg spannend was allemaal. Dank je Frans! 🥰