Mitchell is de achterbuurvrouw - waaraan ik de petitie namens meerdere buren met betrekking tot de geluidsoverlast had aangeboden - in ons dorpsbos tegen gekomen. De buurvrouw heeft Mitchell aangesproken en verteld dat zij de reportage op de website van Omroep Flevoland heeft gezien. Zij heeft Mitchell verteld dat ze een grote verbouwing gaan krijgen gedurende tweeëneenhalve maand, startend in september. Daarbij gaf zij aan dat de meeste werkzaamheden binnen zullen gebeuren, maar dat zij wel briefjes in de brievenbus gaat doen bij meerdere buurtbewoners. De petitie heeft blijkbaar alsnog effect gehad.
Tóch maak ik me nu al ernstig zorgen. De buurvrouw heeft aan Mitchell verteld, wat zij allemaal wel niet gaan doen. Ik kan je nu al op een briefje geven, dat we daar echt wel behoorlijk hinder van gaan ondervinden. Maar ja, verbouwingen van een woning, hoe groot dan ook, zijn dingen die nu eenmaal moeten gebeuren en daar hebben wij logischerwijs geen invloed op.
Het is bloedheet en Jos en ik zitten ’s morgens vroeg op de veranda. En ja hoor, herrie! Buurman is alvast de oude overkapping aan het afbreken. Eén van de projecten wat destijds natuurlijk ook al zo’n herrie gaf, bij het plaatsen. Logisch. Echter, nu is hij deze dus weer aan het afbreken als voorbereiding op die grote verbouwing. Golfplaten van het oude dak worden doorgeslepen. Ik zal maar niet zeggen wat Jos nogal luid zei, terwijl we probeerden even op onze veranda te genieten van een bakkie. Maar goed, ik heb buurman ook met de handzaag gehoord. In het verleden zou hij absoluut geen hout met de hand zagen, maar met zijn grote vriend, de cirkelzaag. Ondanks onze hartslag alweer naar grote hoogte was gestegen, vind ik dit positief. Maar ja, weer twee volledige weekenden achtereen, waarin je niet ontspannen in je eigen tuin kan zitten om te genieten van het mooie weer.
In de avond loop ik de trap op om de badkamer in te gaan, waar ik me ga voorbereiden om mijn bed in te duiken. Wanneer ik klaar ben klop ik op de kamerdeur van Mitchell en steek mijn hoofd om de hoek. Normaal gesproken doe ik zijn deur niet open, maar zeg ‘door de deur’ heen eigenlijk altijd welterusten wanneer ik richting onze eigen slaapkamer ga. Mitchell zie ik voorovergebogen aan zijn bureau zitten. Op een vel lijntjespapier is hij iets aan het opschrijven. Nu denk ik al, dat ook hij alweer stress heeft van die buren. Ik vraag dit nog niet aan hem, maar wel wat hij aan het doen is. “Dit is voor de psycholoog mam.” Dan vraag ik hem natuurlijk wel of dat met de geluidsoverlast ‘van hierachter’ te maken heeft. Dat klopt. Het schrijven is een soort huiswerk van zijn psycholoog. Zodra hij bepaalde gevoelens heeft in verband met triggers, moet Mitchell dit opschrijven en meenemen naar zijn volgende afspraak.
Jos zit inmiddels ook thuis. Dit omdat hij naar alle waarschijnlijkheid in een burn-out zit. Privé- en werk gerelateerde zaken zijn hun tol aan het eisen. Ook hij werkt keihard aan zijn herstel met professionele hulp. Dit soort zaken werken ook voor Jos zijn herstel, allemaal niet bepaald mee. Thuis heeft hij rust nodig. En ja hoor, daar gaan we weer. We klikken elke dag naar ‘Funda’, de huizensite. Jos heeft van zijn psycholoog opdracht gekregen, om eerst weer wat leuke dingen te gaan ondernemen. Dit valt daar voor Jos ook onder, al geeft het ook wel wat onrust.
We zien een huis naast onze wijk met de tuin grenzend aan een sloot. Het is een vrijstaand huis en al wilde ik eigenlijk naar een kleiner huis, onder andere geen vaste trap meer naar zolder, gaan Jos en ik toch kijken met de makelaar. In het huis is de bovenverdieping groter dan bij ons, maar het voordeel hiervan is, dat Mitchell twee kamers naast elkaar zou kunnen krijgen. Een kamer om te slapen en zijn kledingkast te plaatsen en een kamer om te gamen en te chillen. Dit zal zijn nachtrust ten goede komen verwacht ik, want zijn slaapkamer kan nu nogal bedompt zijn.
We wandelen met de brochure van het huis in de hand naar huis. Thuis gaat Mitchell deze bekijken. Mooie grote foto’s staan erin. Wij vertellen over de prachtige tuin en hoe geweldig het is om hier achterin een plateau met een vlondertje te hebben en dat er eendjes naar ons toe kwamen zwemmen. Een héél stuk relaxter dan buurman & buurman met hun geklus. In overleg met Mitchell wil hij toch wel mee gaan kijken. Zijn psycholoog denkt ook dat Mitchell niet toe is aan verhuizen en wij nemen dit uiteraard mee in ons besluit straks.
Mitchell gaat steeds meer twijfelen met betrekking tot verhuizen en wil in ieder geval ook het huis bezichtigen. En zo staan we een week later weer in dat huis. Mitchell vindt het prachtig, vooral de tuin zonder achterburen. Tóch denkt hij er nog steeds niet klaar voor te zijn. Uiteindelijk hebben we mede daarom, besloten om geen bod uit te brengen.
Vandaag heeft Mitchell een afspraak bij zijn psycholoog. Voor het gebouw zet ik mijn auto half op de stoep en laat hem er gauw uit, want we zijn wat aan de late kant. “App me maar om te horen waar ik straks geparkeerd sta”, zeg ik nog vlug. Ikzelf loop het centrum in en ga een winkel binnen die leuke kleding verkoopt. Ik heb van twee vriendinnen geld voor mijn verjaardag gekregen, wat nog in een apart vakje in mijn portemonnee brandt . Wanneer ik na een poosje helemaal gelukkig met een mooie blazer de deur weer uitloop, besluit ik de rest van de tijd in de auto te wachten. Kleding passen is voor mij helaas een behoorlijk fysieke belasting voor mij.
In de auto app ik Mitchell dat ik op het grote parkeerterrein vlak bij de ‘Aldi’ sta en enige tijd later gaat mijn telefoon. “Mam, waar zit de ‘Aldi’ ook alweer?” Niet veel later zit hij weer naast mij in de auto.
Zoals altijd, begint hij te vertellen waar ze het allemaal over hebben gehad hebben. Het belangrijkste is dat Mitchell moet gaan relativeren met kleine stapjes. Ombuigen en positiever naar dingen kijken, lukt Mitchell niet. Bij het relativeren moet Mitchell in het moment gaan denken, wanneer er een trigger is, dus: ‘wat is hier nu zo erg aan, straks is het weer voorbij’
Op zondagmiddag gaan Jos en ik naar onze lieve vrienden. Vroeg in de avond rijden we onze eigen straat weer in. “Kijk eens wie daar aankomt” zeg ik nog vrolijk. Mitchell gaat wel vaker om deze tijd nog een uurtje het bos in. Ik stop de auto naast hem en doe het raampje open. Met een spierwit en ingevallen koppie verteld Mitchell dat het niet goed met hem gaat. Teveel prikkels en geluiden thuis, dus besloot hij echt weg te moeten van huis. Hij denkt dat hij een meltdown heeft gehad, maar hij wilde niet de crisisdienst bellen, zo vertelt hij.
Doordat ik niet wil dat hij nu alleen het bos ingaat, stel ik voor mee te gaan. Vrijwel meteen zegt hij, dat dat oké is. Dit is voor mij al een teken dat het écht niet goed gaat met hem. In het bos gaan we op een bankje zitten. Hij vertelt me over de triggers en ik begrijp heel goed dat hij - inmiddels door de weer opgebouwde stress van de laatste weken - horendol werd. We zitten een hele poos op het bankje en Mitchell trekt gelukkig bij. Hij wil de natuurroute nog lopen, maar dat ga ik fysiek niet redden. Mitchell overtuigt mij dat hij het alleen wel redt, dus ik loop naar huis.
Jos zit voetbal te kijken en blijft op. Ik ga vast in bed liggen en stuur Mitchell nog een app. Ik krijg een duimpje terug. Tóch ben ik heel blij als ik de sleutel in het slot hoor. Ik stap het bed uit en vraag boven aan de trap hoe het gaat. “goed hoor, ik ben ook nog door het dorp gelopen” krijg ik als antwoord. Dat vermoeden had ik al wel, want inmiddels is het donker. Jos blijkt ook nog even met hem gebeld te hebben of alles goed ging. Ik zeg hem gedag en duik terug mijn bed in. Mijn ‘pammetje’ zal zo zijn werk wel gaan doen…
Volg ons op facebook:
Reactie plaatsen
Reacties