Jos heeft een lang gesprek met Mitchell gevoerd, dat Mitchell op deze manier niet verder komt. Mitchell is het er mee eens dat hij niet verder in beweging komt met als positieve uitzondering het sociale contact met Daniëlle en het beeldbellen met het meisje uit het zuiden. Mede door de vele omgevingsgeluiden is Mitchell zich toch weer gaan verdiepen in medicatie. Ook Mitchell wil wel een keer verder met zijn leven en opnieuw wil hij het met medicatie gaan proberen.
Mitchell heeft het voor elkaar gekregen om na zijn afspraak met zijn psycholoog, aansluitend een afspraak met een psychiater te krijgen. De dame die hij voorheen had, krijgt hij jammer genoeg niet. Dat is niet anders, hij is blij dat hij zo snel terecht kan.
Jos en ik brengen Mitchell samen naar de GGZ en wij gaan ondertussen wat boodschapjes halen en daarna duiken we de lunchroom in voor een tosti. Na bijna 2 uur gaat de telefoon van Jos. “Waar zijn jullie, ik ben klaar” hoort Jos aan de andere kant van de lijn. Als we even later in de auto zitten vertelt Mitchell ons wat er overlegd is. Hij heeft van de psychiater antipsychotica voorgeschreven gekregen, waar hij met zijn autisme rust van in zijn hoofd moet gaan krijgen. Al krijgt hij een hele lage dosering, hij vindt het natuurlijk toch weer super spannend.
Het weekend is het zowaar een keer helemaal stil rondom ons huis. Wat een zaligheid zeg! Het hele weekend zitten we op de veranda. Maar Mitchell is zichzelf helemaal gek aan het maken van de spanning. Hij is begonnen met zijn nieuwe medicijn, maar is zo ontzettend nerveus hiervoor dat hij in de nacht ervoor, al geen oog dicht heeft gedaan. Hij ligt overdag veel op de bank te slapen, ziet spierwit en heeft blauwe kringen om zijn ogen.
Laat in de middag knapt hij op, komen er weer grappen. De volgende dag is een herhaling van zetten. Doordat ik het vermoeden heb dat hij alweer wil stoppen, ga ik open het gesprek in. Ik zeg hem dat het zijn keuze is om te stoppen. Mitchell vraagt mij om het niet tegen zijn vader te vertellen, als hij wél stopt. “Nee, Mitchell, dat ga ik echt niet doen”. Jos heeft in een lang gesprek met Mitchell aangegeven dat hij het deze keer wel echt een kans moet proberen te geven. Uiteindelijk vraag ik de volgende dag, als we met zijn drieën op de veranda zitten, of hij nog slikt of al gestopt is. Bam, gelijk erin maar. Ik begin maar een beetje te lachen, want ik weet gewoon al zeker dat hij gestopt is.
Op maandag komt de coach en die moet even wachten op Mitchell, die zich aan het klaarmaken is voor hun wandeling. Jos zegt tegen de coach dat Mitchell het nodig heeft om een plan op te stellen en gestructureerd met een tijdspad naar doelen moet gaan werken. Uiteraard met kleine stapjes die niet in beton gegoten zijn, maar wel houvast kunnen bieden. De coach is het hier mee eens en maakt samen met Mitchell een lijst met te stellen doelen. Met de komende verbouwing van de achterburen, gaat hij opnieuw testen met de medicatie en wordt dan regelmatig even gebeld door de psychiatrisch verpleegkundige. Daarnaast wordt er een afspraak gemaakt met de contactpersoon van de gemeente.
Precies een week later gaat Mitchell met zijn coach de gemeente bellen, of zij iets kunnen beteken voor een vorm van dagbesteding of vrijwilligerswerk. Ze gaan wel hun wandeling maken en gaan in het bos bellen. Als Mitchell terugkomt vertelt hij dat hij zijn contactpersoon bij de gemeente heeft gesproken en zij eerder denkt aan vrijwilligerswerk, dan een dagbesteding. Bij een dagbesteding zit je namelijk vaak in een grote groep en dat is niet wenslijk voor Mitchell. Volgende week gaan de coach en Mitchell de vacaturebank bekijken welke hij heeft doorgekregen van haar.
Dan krijg ik een e-mail binnen om een afspraak te maken om een bakkie te doen. Een paar maanden geleden had ik een mail gekregen van een moeder met een aanmelding voor het volgen van de maandelijkse blog. Deze moeder woont in Dronten. We hadden wat heen en weer gemaild en ik had haar vrijblijvend gevraagd, of zij misschien behoefte heeft om een keer af te spreken.
Vandaag heb ik dan de afspraak voor het bakkie met deze moeder. Ik loop het centrum in om naar het koffietentje te gaan wat ik had voorgesteld om naartoe te gaan. Ik weet niet hoe zij eruit ziet maar als ik aan kom lopen kijken we elkaar aan en zij ziet direct dat ik het ben. We hebben gelijk een goede klik en kletsen wat af.
Niet veel later zie ik de oproep voor de wandeling ‘Walk into the light’. Een wandeling om stil te staan bij suïcidaliteit tijdens de Wereld Suïcide Preventieweek.
Mitchell wil sowieso niet mee omdat hij al zo slecht slaapt in de nacht. Om dan om 5.45u in Dronten te moeten zijn.. nee, zo vroeg in de ochtend, dat gaat hem niet worden. Hij ligt dan nog geen vier uur op bed als zijn wekker afgaat, of zijn mobiel. Geen idee eigenlijk wat hij gebruikt. In ieder geval gaat hij niet mee.
Ineens denk ik aan de moeder van het bakkie koffie. De wandeling is in Dronten en wellicht dat zij ook mee wil lopen. Dus ik stuur haar een mail met deze vraag. Zij vindt het ook een mooi initiatief en we spreken af, dat ik ons samen inschrijf.
Dan is de dag van de wandeling aangebroken. Nou ja, dag… mijn wekker staat op 4.45u en wanneer ik een kwartier voor tijd wakker word, voelt het toch echt nog als nacht. Ondanks dat ik ons heb opgegeven om mee te ontbijten, besluit ik toch maar een yoghurtje te eten. Jos heeft al aangegeven de elektrodes van mijn Tens wel bij me op te zullen doen, ondanks het tijdstip. Even later loop ik dus weer de slaapkamer binnen en in het donker hoor ik Jos wat vragen. Gelukkig, hij is al wakker en knip ik een lichtje aan. Ik maak me toch wel een klein beetje zorgen hoe het mij fysiek zal afgaan.
Nadat ik toch maar een dikkere jas heb aangetrokken, stap ik in mijn auto en rijd met af en toe een auto tegen komend, naar de plek van samenkomen. De ‘blogmoeder’ herkent mij al terwijl ik nog in mijn auto zit en komt gelijk op me aflopen. Het is nog lachen als ik erachter kom dat zij helemaal geen hond heeft, terwijl ik dat had aangenomen omdat zij vaker in alle vroegte wandelt.
Wanneer we binnenkomen worden we hartelijk ontvangen en krijgen we het gele lintje van ‘113 Zelfmoordpreventie’ om op te spelden. Er wordt een woordje tot ons gericht, waarna ook een wethouder van Dronten nog een woordje doet. Ja, deze wethouder loopt ook de wandeling mee.
Dan gaan we aan de wandel. De ‘blogmoeder’ en ik lopen naast elkaar. We kletsen zachtjes tegen elkaar. Voor ons zijn ze stil en achter ons horen we ook gebabbel. Alles is goed in het eerste stuk van de wandeling. Op een breed pad aan het water wordt er stil gestaan. Er worden indrukwekkende en ontroerende woorden gesproken. Daarna wordt er een stuk in stilte gewandeld. Wanneer we weer stil houden gaat er muziek aan. Het nummer en de hele setting zorgt ervoor, dat er tranen omhoog komen en ik een snik wil onderdrukken. Juist doordat ik deze wil onderdrukken, komt er een raar soort hik uit. ‘Blogmoeder’ geeft even een troostende aai over mijn rug als we weer verder lopen. Lief!
Op de terugweg is ‘blogmoeder’ wat meer naar voren gelopen. Zij had al gezegd dat zij mij ook ruimte wil geven om anderen te spreken. Er zijn behoorlijk wat mensen uit ons eigen dorp. Een bekende komt naast mij lopen. Zij vraagt mij of ik iemand verloren heb. “Als de ambulance niet al in Dronten had gereden, hadden wij onze zoon niet meer onder ons gehad” zeg ik haar. Ik durf ook naar haar situatie te vragen en in een open gesprek lopen we alweer richting de ontmoetingsplek.
Binnen staan er op de bar croissantjes en yoghurtjes met fruit. Je kon eventueel zelfs nog een broodje vragen. Koffie, thee of jus d’orange erbij. Heel goed verzorgt allemaal. ‘Blogmoeder’ had al in een hoek een tafeltje voor ons geregeld. Natuurlijk praten we na over de wandeling. Omdat zij alweer naar een volgende afspraak moet, nemen we afscheid. Wanneer ik dan in contact kom met de ‘bekende’ dame, haar man en wat andere dorpsgenoten, plof ik nog even op een stoel bij hun aan tafel. Op een gegeven moment is het tijd om op te staan, er wordt bij de ontmoetingsplek ook nog een markt georganiseerd.
Het was een indrukwekkende en bijzondere wandeling. Een ieder met zijn eigen verhaal. Zó enorm dankbaar dat wij Mitchell nog in ons midden hebben. Wanneer hij later die ochtend naar beneden komt, geef ik hem een knuffel. ‘Moet dat nou meteen’ vraagt hij? ‘Ja, dat moet!’ 😏
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties