Het is zaterdagmiddag als Mitchell en ik in de woonkamer zitten, als we een een ‘plof’ op de deurmat horen. “Ah, daar zul je het briefje hebben, want dat is de achterbuurman die ik de oprit zie aflopen” zegt Mitchell. Hmm, een briefje geeft geen luide ‘plof’. Mitchell is al onderweg naar de gang. Als hij binnenkomt houdt hij een chocoladereep omhoog met een briefje eraan. Yep, dit is het bewuste briefje. Maandag 15 september, dus aankomende maandag, gaan zij beginnen met de grootscheepse verbouwing tot medio december.
Maandagochtend is het nog stil bij de achterburen. Samen met de coach van Mitchell gaan zij naar de plaatselijke bibliotheek om te vragen of er daar misschien iets aan vrijwilligers werk is. Deze optie had ik de week ervoor gegeven om daar eens hiervoor te kijken. Het is een stille omgeving en naast boeken hebben zij er ook een Digicafé. Omdat Mitchell de opleiding ICT gedaan heeft, dacht ik dat hij wellicht daar een steentje zou kunnen bijdragen.
Wanneer Mitchell thuiskomt, zegt hij echter dat zij helaas niemand nodig hebben. Jammer. Ineens denk ik dan aan de sportschool in ons dorp. Bij de wandeling ‘Walk into the light’, had ik een dame van de sportschool gesproken en wij hadden telefoonnummers uitgewisseld. Mitchell sport thuis op zolder met dumbells en denkt er al een poosje over om op kickboksen te gaan. Voor zijn eigen veiligheid. Want ja, hij leest ook alle nare berichten in de krant of op sociale media.
Daardoor moest ik aan de sportschool denken. Ik stuur de dame van de sportschool een app of zij misschien vrijwilligerswerk voor Mitchell zouden kunnen hebben voor 2 uur in de week. Ik krijg een app terug, dat zij de volgende dag een werkoverleg hebben en dat zij het gaat voorleggen.
Dinsdagochtend komt Mitchell een uur eerder dan gewoonlijk zijn bed uit. Bij de achterburen zijn ze de bestaande aanbouw/serre er aan het uitslopen. Zoals afgesproken begint Mitchell dus weer met zijn medicatie. Helaas neemt hij deze medicatie maar 2 dagen en stopt hij er opnieuw mee. Dit omdat hij zó gestrest en enorm angstig is voor bijwerkingen.
Vroeg in de middag gaat mijn telefoon. De dame van de sportschool, zie ik in mijn schermpje. Zij legt uit dat zij het lastig vinden Mitchell 2 uur in te plannen en als ze mij de reden geeft, begrijp ik dit volkomen. ‘Maar’, zegt ze, ‘Mitchell wordt aangeboden om te komen sporten, zonder druk om een abonnement af te nemen. Hij kan het hier dan voelen en misschien rolt er daarop wel iets uit.’ Wauw, dat is wel een heel mooi aanbod.
Mitchell en ik gaan samen naar de sportschool. Gelukkig heeft hij zijn koptelefoon meegenomen. Zodra we de deur doorkomen, horen we de muziek behoorlijk hard door de speakers galmen. Dit schrikt Mitchell direct af. Tóch vraagt hij zoals afgesproken naar de eigenaar en deze vraagt Mitchell of hij een rondleiding wil. Gelukkig laat hij zich wel rondleiden, maar zet wel zijn koptelefoon op. De eigenaar wuift naar mij en zegt dat ik ook wel mee mag met de rondleiding. Omdat ik het juist goed vind dat zij dit samen doen schud ik nee en zeg ik: “gaan jullie maar samen”, en ik geef een knipoog terwijl ik met mijn vinger wijs van de eigenaar naar Mitchell en weer terug. Ik denk dat hij me wel snapt.
De eigenaar stelt voor dat Mitchell met de leraar van het kickboksen kennis gaat maken. Deze leraar is ook nog eens jeugdwerker. Mitchell is echter zo afgeschrikt door de harde muziek, dat hij hier helaas niet meer voor staat te springen. Wanneer ik een paar dagen later bij de sportschool het potje honing kom afrekenen wat ik bij hen had gekocht, komt de eigenaar toevallig aanlopen. Ik vertel hem van de reactie van Mitchell. Hij had de indruk dat Mitchell best enthousiast was bij de rondleiding. Dat zou ook best kunnen kloppen, maar zoals wel vaker bij Mitchell, blijft het negatieve - de harde muziek in dit geval - hangen. Na mijn vraag of de muziek altijd zo hard staat, vertelt hij dat de muziek in de ochtend zachter staat en dat het erg verschilt welke sportinstructeur er op dat moment aanwezig is.
Na de sportschool rijden we door naar onze plaatselijke drogist. Ikzelf voor een boodschapje en Mitchell om iets uit te zoeken voor Daniëlle. Hij is namelijk zaterdagavond uitgenodigd op de verjaardag van Daniëlle. Zij heeft Mitchell al verteld dat er een klein groepje komt en welke mensen er bij zullen zijn. Na een paar keer de winkel van voor naar achteren te hebben gelopen, zoekt hij een cadeauverpakking voor haar uit, met lekkere toiletartikelen. ‘Wel laten inpakken hè’, zeg ik met een knipoog. We moeten beiden lachen omdat hij direct snapt dat ik op zijn eigen matige inpaktools doel.
Dan is het zaterdagavond. Mitchell heeft er zin in, maar zegt wel tegen ons dat hij misschien niet zo lang op de verjaardag blijft. Toch knap, vinden Jos en ik. In mijn gedachten, denk ik dat hij misschien nog weleens langer kan wegblijven dan dat hij nu denkt. Natuurlijk kent hij de ouders en haar broer al, maar toch. Het is het eerste feestje voor Mitchell sinds een jaar of zeven of misschien wel acht.
Wat is het gek als ik naar bed ga en Mitchell nog steeds niet thuis is. Jos blijft nog even op en komt rond twaalf uur naar boven. Ruim een uur later zie ik licht op de overloop branden. Dat moet Mitchell zijn, en dit geeft toch een soort gevoel van opluchting. Als ik rond half drie ’s nachts naar het toilet moet en ik uit de badkamer kom, staat Jos ineens op de overloop. “Is Mitchell al thuis?” vraagt hij. Ik geef antwoord dat ik dus eerder licht heb zien branden en hij daarom thuis moet zijn. Toch laat ik wat twijfel in mijn antwoord doorschemeren, hoe zeker ik ook weet dat ik licht heb zie branden. Jos loopt daarop naar beneden en checkt of zijn schoenen er staan. Ja hoor, deze staan gewoon op zijn plekje. Wij zijn dit ook zó niet gewend.
De volgende dag moeten Jos en ik erom lachen hoe wij in de nacht in de weer zijn om te kijken of zoonlief al thuis is van een feestje. Wat moeten onze eigen ouders wel niet hebben gevoeld, in onze eigen ‘staptijd’. Dat ging er ook nog wel even heel anders aan toe. Mitchell vertelt dat hij het leuk heeft gehad. Dat hij zich zo af en toe wat stiller op de bank terugtrok, maar dat hij toch zeker met iedereen gezellig heeft zitten kletsen.
Jos loopt al heel lang bij de fysiotherapeut. Vandaag heeft hij zijn laatste afspraak staan. Jos heeft ondertussen eens gekeken wat hem anders nog zou kunnen gaan helpen om zijn lijf meer ontspannen te krijgen. Hij is uitgekomen bij Shihatsu massage. Deze wordt ook gegeven bij onze plaatselijke sportschool.
Een week later is hij dan bij deze Shiatsu therapeute geweest en Mitchell en ik luisteren aandachtig naar alles wat Jos te vertellen heeft over deze behandeling. Mitchell raakt hierdoor ook geïnteresseerd. Ook zijn lijf zit vol met stress. Bij de volgende afspraak van Jos, vertelt hij in het kort over de situatie van Mitchell en of zij misschien iets voor hem zou kunnen betekenen. Ze spreken af dat Mitchell een berichtje kan doen. En zo gebeurt het dat Jos en ik samen aan het avondeten zitten en Mitchell naar de sportschool is voor zijn eerste Shihatsu massage. Wanneer Mitchell terugkomt brengt hij eerst even verslag uit, voordat hij zijn avondeten gaat opwarmen.
De volgende dag vertelt Mitchell dat hij best goed heeft geslapen en sinds lange tijd geen nachtmerries en/of slaapverlammingen heeft gehad. Maar dat is helaas van korte duur geweest. De dag erop gaan de aannemers in de vroege ochtend verder met de verbouwing bij de achterburen. Er wordt gehakt en geboord met een drilboor, of weet ik veel hoe zo’n ding heet. Uiteraard is dit niet fijn. Maar ja. Het voordeel van de aannemers is dat zij vroeg beginnen, maar ook lekker vroeg stoppen. Daar zien we dan maar weer een voordeel in.
Tóch kan ik ook zeggen dat het erg vervelend is al die harde klusgeluiden, maar dat Mitchell er wat beter mee om lijkt te gaan dan de zovele jaren hiervoor. Jaren waarin Mitchell zo intens heeft geleden dat hij het liefst niet meer verder wilde leven. Het enorme lijden en zware paniekaanvallen is gereduceerd tot vervelende ervaringen met zeker nog wel hier en daar een flinke meltdown en soms nog donkere gedachten. We willen dan ook zeker niet zeggen dat Mitchell er al is, want dat is nou eenmaal niet zo. Wel dat het donker misschien weer een klein stukje lichter is.
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Het lijkt wel of deze Shihatsu massage schijnt te werken............
Dat heb je helemaal goed Frans. 😊
Kleine stapjes vooruit. Niet vreemd dat jullie bij zijn eerste avond stappen onzeker zijn. Elke ouder ervaart dit. Bij jullie heeft het net wat meer spanning.
Fijn dat de shihatsu massage helpt en rust geeft bij Jos en Mitchel.
Nu is het herfst en worden de dagen korter en donkerder, zo fijn dat Mitchel dan juist nu iets meer licht ziet in de donkere tunnel.
Elk klein stapje is er weer 1 en vormt een grote stap.
Kleine stapjes maken inderdaad ook dat je vooruit komt. Dank voor je lieve reactie Sylvia! 🥰