Op het moment gaat het weer een stuk minder met Mitchell. Nadat hij de hele ochtend op zijn kamer heeft gezeten, komt hij naar beneden en zegt dat hij iets met ons wil bespreken. “Zoals jullie weten”, steek hij van wal, “ben ik momenteel weer erg gestrest, door de verbouwing hierachter en wat er allemaal op me af gaat komen”.
Mitchell vertelt verder dat hij maandag naar ‘Matchpoint’ zou gaan met zijn coach om te kijken naar vrijwilligerswerk, maar hij denkt dat deze stap voor nu te vroeg is. Deze actie heeft hij al afgezegd. De grootscheepse verbouwing bij de achterburen, afspraken bij de GGZ tot aan Shihatsu massage en therapieën die er nog aankomen, zorgen voor stress en depressiviteit bij Mitchell. Ik zeg hem dan ook dat het beter is om maar weer af te schalen.
De Shihatsu massage doet hem goed vertelt hij. Zijn hele lijf zit vast door de stress en deze vorm van massage werkt goed om deze te reduceren. Natuurlijk wil hij ook met Daniëlle blijven afspreken. Uiteindelijk gaat Mitchell de PMT-cursus wél volgen en zegt hij de PE-cursus in groepsverband af. Deze heeft hij toch al een keer 1 op 1 gevolgd. Dat de stapjes weer wat kleiner gaan worden geeft Mitchell weer enigszins rust. Met een wat rustiger hoofd gaat hij weer terug naar zijn eigen kamer.
Weer even later komt hij opnieuw naar beneden. “Mam, kunnen we wat eerder naar de intake voor de PMT- cursus?” Vervolgt door “kun je me volgende week donderdag dan wegbrengen?” Uit mijn warrige hoofd weet ik tóch zomaar, dat hij dan ook een afspraak heeft staan met zijn psycholoog. Voor de zekerheid kijk ik toch maar in mijn agenda. “Probeer de afspraak dan wel aaneensluitend te krijgen, anders blijven we heen en weer rijden naar Dronten” zeg ik hem. Een paar tellen later komt Mitchell weer de trap afstormen. “Mam, dat lukt niet, wel de volgende dag. Is dat oké?” Het blijkt dat de GGZ hem heeft gebeld.
De volgende dag begint het heien voor de nieuwe wijk in ons dorp. Om klokslag 7 uur beginnen zij. Dit gaat zo dagenlang door. Gelukkig heeft Mitchell hier gek genoeg niet zo heel veel last van, terwijl hij last heeft van ‘Hyperacusis’, dus overgevoelig voor geluid is. Nu zit er nog een veld, een grote strook bos en een rij paardenstalletjes tussen onze straat en de nieuwe wijk, maar toch hoor je het gedreun van het heien natuurlijk wel behoorlijk.
Wanneer ik op een middag zit te lezen, schiet ik zowat omhoog van de bank. Mijn telefoon gaat en de ringtoon staat weer eens te hard. In het schermpje zie ik dat het de uitgever is. Een paar maanden geleden heb ik het manuscript ingestuurd van ‘Code zwart mam’. Er zijn al best aardig wat mensen geweest die aan mij hebben gevraagd, waarom ik de blogs van ‘Code zwart mam’ niet in boekvorm laat uitkomen. Tevens hoor ik van mensen dat ik een fijne manier van schrijven heb. Daarom had ik de stoute schoenen aangetrokken en het manuscript ingestuurd naar een uitgever, waar de beste kansen liggen om uitgegeven te worden.
Aan de andere kant van de lijn krijg ik allerlei vragen, waaronder of iedereen op de hoogte is die in het manuscript worden genoemd. Tevens de opmerking dat de uitgever 40 e-mailadressen van mij nodig heeft om een eenmalige e-mail te sturen als promotie voor mijn boek. Uiteraard alles met toestemming van deze mensen. Daarnaast vraagt zij toch wel wat voorzichtig of ik bereid ben de blogs van de website af te halen. Dit blijkt toch echt een vereiste, omdat dit anders de verkoop van het boek in de weg zal zitten. Zij vervolgt: "Alles met betrekking tot de blogs moet van internet af. Een tweede optie is", gaat zij verder, "om het boek in eigen beheer uit te brengen. In dat geval heb je alles zelf in de hand. Je moet alleen wel zelf investeren dan”.
Deze informatie is wat veel, en ik zeg haar dan ook dat ik daarover moet nadenken. “Is twee weken genoeg om over na denken?” vraagt zij. “Mocht ik dan nog niets van je gehoord hebben bel ik je weer”. Toch wel wat beduusd, probeer ik na dat telefoontje weer verder te lezen.
Wanneer Mitchell beneden komt, vertel ik hem over het telefoontje van de uitgever. In eerste instantie zegt hij dat we de blogs er dan toch afhalen. “Uhm nou Mitchell, dat weet ik niet hoor”. Nog geen uur later is hij het met mij eens dat ik dat echt niet zomaar doe.
Na een nachtje slapen weet ik het dan ook heel zeker. Ik hoef hier echt geen twee weken over na te denken, want ik ben er al 100% uit, dat ik niet de blogs van onze website ga afhalen. We hebben veel trouwe volgers en waarom zal ik er dan mee stoppen? Daarnaast kan ik met alleen boeken, niet eenvoudig nieuwe ‘gelijkgestemden’ bereiken. Daar schrijf ik tenslotte ook voor. De boeken zouden te koop zijn bij de website van de uitgever en bij Bol. Als ik het goed heb ook bij ‘Bruna’, maar dat weet ik niet eens zeker meer. Wel kunnen alle boekhandels het boek dan op verzoek bestellen.
De optie om het boek uit te brengen in eigen beheer via die uitgever, lijkt mij ook helemaal niets. Dan moet ik voor mijn gevoel gaan ‘leuren’ om het boek aan de man te brengen. Al zou ik natuurlijk best promotie maken op onze Facebookpagina en website en zelfs misschien best een soort van boekpresentatie durven te geven, maar dan zou het boek wel door de uitgever uitgebracht moeten worden.
Die volgende ochtend weet ik het dan dus ook nog steeds heel zeker. Ik ga de blogs niet van onze website halen. Dat heb ik er niet voor over. Ik klap de laptop open en stuur een e-mail naar de uitgever, met mijn onderbouwing. Eigenlijk heb ik direct al bedacht dat ik de blogs wel voor onszelf ga laten inbinden. Fysiek een boek in mijn handen vind ikzelf sowieso altijd fijner. Ik lees dan ook bijvoorbeeld geen e-books. Direct na de mail aan de uitgever, ga ik aan de slag voor ons eigen boek.
Een paar dagen later krijg ik het boek binnen. Wat een prachtig exemplaar is het geworden! Het blijft ook nog eens als bestand in mijn bestelhistorie staan, dus mochten er misschien mensen zijn die de blogs toch ook in boekvorm zouden willen hebben, kan ik met één druk op de knop, zo nog meer boeken bestellen. Eraan verdienen hoef ik niet.
In de avond zit Jos met het boek in zijn hand te lezen. “Ja, het is best een ‘heel’ verhaal”. Hij besluit dat het wel een heel mooi exemplaar is geworden.
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties