Jos en ik zijn 2 nachtjes naar Leeuwarden geweest en alles ging goed thuis. Mitchell had ons zelfs bij thuiskomst op zondag verrast, door de gehele badkamer schoon te maken. Jos maakt normaal gesproken al een groot gedeelte schoon voor mij op zondagochtend.
Maar nog geen 2 dagen later zit Mitchell alleen maar op zijn kamer. Hij komt alleen voor het avondeten naar beneden. Daar zit hij stilletjes aan de piepers, terwijl Jos en hij normaal gesproken altijd wel iets te klieren hebben onder het eten. Daarnaast merken we dat hij gespannen is. We vragen dan ook waar hij mee bezig is.
De volgende dag moet Mitchell in de middag zijn oren opnieuw laten uitspuiten bij de huisartsenpraktijk. Jos en ik zitten lekker te ‘Netflixen’. Als ik even naar het toilet moet besef ik dat Mitchell nog niet terug is. Hij is al bijna anderhalf uur weg. Ik voel direct dat dit niet goed is. Ik bel hem, Jos belt hem, maar hij neemt niet op. Jos denkt dat hij misschien de lichtjes in het dorp aan het bekijken is, maar ook hij voelt dat het niet goed zit. ‘Bel anders even naar de praktijk’ zegt Jos. Ik zoek de huisarts op in mijn lijst en krijg al snel de assistente aan de lijn. “Hij is goed weggegaan hier” vertelt de assistente. Uiteraard begrijpt ze mijn zorgen gezien zijn geschiedenis. Dus we gaan hem weer bellen en dat keer op keer, maar opnemen doet hij niet.
Jos stapt in zijn auto en gaat wat rondrijden om Mitchell te zoeken. Ik blijf thuis, voor het geval hij thuiskomt. Jos parkeert de auto bij ons dorpsbos om te kijken of hij misschien op een bankje zit bij de ‘open plek’. Nergens is Mitchell te bekennen en dus komt Jos weer naar huis. Opnieuw proberen we te bellen. Weer niets. Dan gaat om even over zessen mijn telefoon. Ik neem op en zeg rustig: “hee kerel”, ik blijf even stil en vraag dan “waar zit jij?” Maar ik hoor alleen zwaar ademen en dan gesnotter. Er gaat van alles door mij heen. Hoe is hij eraan toe? Heeft hij zichzelf iets aangedaan? Het duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat hij werkelijk iets zegt.
Dan komt er huilend uit dat hij dat hij niet verder wil leven. Ik probeer hem rustig te krijgen, maar dat ben ikzelf nou ook weer niet bepaald van binnen en ik kijk Jos dan ook machteloos aan. Waar hij zit, wil hij me niet vertellen. Tegelijkertijd wil ik ook wel z.s.m. één ding weten. Bij de cursus van 113 heb ik geleerd dat je het beste direct aan iemand kan vragen of hij of zij donkere gedachten heeft. Nu hoef ik dat niet te vragen, dat is wel duidelijk. Dus vraag ik wel op de man af of hij iets bij hem heeft om zichzelf iets aan te doen. Gelukkig heeft hij niets bij zich, maar gerust ben ik er niet op. Hij blijft herhalen dat hij echt niet verder wil. Ik blijf proberen uit hem te krijgen waar hij zit, zodat we naar hem toe kunnen komen. Maar dit wil hij niet zeggen. Hij zegt heel veel van ons te houden maar ook dat hij alleen ons maar heeft. Ik probeer hem te kalmeren door te zeggen dat hij ook Daniëlle nog heeft. “Zij geeft ook veel om je hè” zeg ik dan ook. Wanneer ik opnieuw vraag waar hij zit, geeft hij dan toch aan, dat hij in een bos zit. Welk bos, wil hij nog steeds niet zeggen.
Ondertussen gebaart Jos dat hij Mitchell wil spreken. Even ben ik bang dat hij ophangt wanneer ik zeg dat Jos hem ook wil spreken. In de eerste instantie blijft Mitchell herhalen wat hij mij ook allemaal heeft gezegd. Ik hoor Jos zeggen dat wij echt niet zonder hem kunnen. Ik gebaar naar Jos dat ik de politie ga bellen. Omdat Jos mijn telefoon aan zijn oor heeft, pak ik de zijne. Tot twee keer toe toets ik mijn eigen vergrendelcode in. Stom natuurlijk, maar echt helder denken lukt niet. De code van Jos weet ik ook gewoon, maar toch toets ik blijkbaar verkeerd en zie ik een melding dat de telefoon geblokkeerd is of iets in die richting.
Dan hoor ik gelukkig, dat Jos eruit krijgt wat er precies aan de hand is. Mitchell stort dan als een waterval alles eruit wat hem zo ontzettend dwars zit en waar hij de laatste twee dagen enorme stress van heeft. Eigenlijk al langer, maar dat is hij weer aan het maskeren geweest. Nu zijn we altijd heel open, maar in dit geval ga ik niet vertellen waar hij zo ontzettend mee aan het struggelen is. Dit is te persoonlijk.
Uiteindelijk vertelt Mitchell dan toch aan Jos, in welk bos hij zich bevindt. Het blijkt het bos te zijn bij de dijk, buiten ons dorp. Omdat Mitchell met de fiets is, besluiten we dat Jos alleen Mitchell gaat ophalen, zodat de fiets in de auto past. “Ik blijf aan de lijn totdat pap bij jou is, ok” zeg ik Mitchell. Hij zegt wel zijn telefoon even in zijn broekzak te moeten doen.
Wat blijkt nou, hij had zijn jas en trui uitgedaan en weggesmeten om de kou te voelen, dus de pijn. Ik hoor hem dan ook rommelen en wat later een rits dichtdoen, natuurlijk van zijn jas. Zijn fiets had hij ergens neergelegd, maar ook weer gevonden.
Het is pikdonker en koud. Mitchell zegt dat hij hoopt de uitgang te vinden. Gelukkig kennen wij alle bossen in de omtrek en weten we dus precies in welk bos hij is. Afgesproken is dat Jos naar de ingang van dat bos toe komt. Als Jos dan aankomt, is er nog geen spoor van Mitchell. Dat geeft Jos natuurlijk een naar gevoel. Eerst denkt hij nog dat Mitchell eraan komt, maar het lichtje wat Jos ziet is een vonkje die het schrikdraad naast het pad geeft. Na mijn vraag aan Mitchell of hij al op ‘het grote pad’ is bevestigt hij dat. Goed te horen, want hij heeft nogal diep in het bos gezeten.
Dan zegt Mitchell dat hij Jos ziet en hangen wij op. Als ze aan komen rijden doe ik vast de voordeur open. Uiteraard neem ik hem eerst in mijn armen. Hij is nog steeds verkleumd van de kou. Jos en ik hebben zó ontzettend te doen met Mitchell. We bespreken dan ook dat hij met alles naar ons toe kan komen en niet in zijn eentje voor hem zware issues hoeft mee te zeulen. “Echt álles is bespreekbaar”, druk ik hem nog op het hart.
Twee dagen na de ellende van het bos, heeft Mitchell een afspraak staan met Daniëlle om te gaan wandelen. Hij staat op tijd naast zijn bed en ondanks dat hij erg moe is - je kan eigenlijk wel uitgeput zeggen - laat hij deze afspraak wel doorgaan. De afspraak PMT-therapie van de dag ervoor, had hij wel afgezegd.
Zelf zit ik aan de eettafel als mijn telefoon gaat. Ik zie ‘Mitchell’ in mijn schermpje staan. “Hey mam, we gaan nog even naar een ander bos, dus je hoeft je geen zorgen te maken. We zijn nog wel even weg”, zegt hij direct als ik opneem. Lief, dat hij hier aan denkt. Hij klinkt vrolijk. Ook vertelt Mitchell dat Daniëlle komt gourmetten 2e kerstdag. Mitchell had vorige week Daniëlle al gevraagd of zij het leuk zou vinden om te komen gourmetten één van de kerstdagen. Eigenlijk zou zij moeten werken, maar ze heeft dus kunnen ruilen met een collega. Super leuk, want Daniëlle zegt nooit ‘nee’ als haar gevraagd wordt extra te werken. Wanneer Jos binnen komt en ik vertel dat Mitchell heeft gebeld dat ze nog naar een ander bos gaan, vraagt Jos of ik wel zeker weet dat dit klopt. ‘Ja, dit weet ik heel zeker’, kan ik hem verzekeren.
Als Mitchell thuiskomt is hij helemaal stuk, maar ook vrolijk. Hij vertelt dat hij open en eerlijk aan Daniëlle verteld heeft wat er is gebeurd en waar hij mee struggelde. Als Mitchell vertelt hoe Daniëlle hem tot grote steun is geweest, zijn we enorm blij voor hem. Hierdoor beseft Mitchell ook echt, dat hij er niet alleen voor staat en dat er meer mensen zijn, behalve ons als ouders, die heel veel om hem geven.
Wat een gouden meid is Daniëlle. Zowel Mitchell als Daniëlle hebben een hart van goud, en dat is precies wat hun zo verbindt.
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Dit is weer een blog waar ik totaal in jullie gevoel weg zak.
Opgelucht aan het einde.
Ik wens jullie samen een hele fijne kerst xxx
Dankjewel Tineke! 🥰
Wat een schrik weer, en wat moeilijk in deze donkere dagen om zo te struggelen met jezelf 🤔
Zeker weer schrikken. Maar gelukkig goed afgelopen. Dank voor je reactie Christine! 🥰
Lieve Mitchell
Ik ben een mama van een zoon met ass en hij vind het leven ook moeilijk door zoveel verwachtingen en het anders voelen en dieper voelen dan de meeste mensen in deze maatschappij.Hij strugglelt ook met veel dingen.
Maar we proberen samen toch het mooie te zien en voelen van het bestaan van dit leven.
Jullie mooie jongeren met autisme passen niet zo goed in deze wereld omdat jullie niet in het oude systeem van school werken ratrace passen en jullie je altijd hebben aangepast.
Maar dat is niet omdat er iets mis is met jullie maar omdat jullie speciaal zijn en wie niet in het huidige systeem past is geboren om het systeem mee te veranderen en dat voelt zwaar maar het is wel mooi ook al voelt het niet zo.
Dus ik hoop dat je dat beseft en weet dat je niet de enige jongen bent ind deze situatie met dit gevoel.
Veel liefs en een dikke knuffel van mij Cindy en Liam 💝❤️🩹🍀
Dat heb je helemaal goed lieve mama! De maatschappij past zich ook niet aan, dus zij moeten proberen om met opleiding en werk, zoveel mogelijk in de buurt te komen wat bij hun past. En dat is er wel hoor. Alleen hoop ik in het geval van Mitchell, dat hij minder kwetsbaar wordt. Dat wil hij zelf ook graag.
Dank voor je mooie en lieve bericht, ook namens Mitchell! Wij wensen jullie alle goeds! 🥰
Bij het lezen van: "Als ze aan komen rijden doe ik vast de voordeur open. Uiteraard neem ik hem eerst in mijn armen." had ik het even te kwaad! Maar wellicht mijn leeftijd............
Zou het door je (mooie) leeftijd komen? Dat weet ik niet, maar ik begrijp wel dat je het even te kwaad had.. Liefs 🥰
Ik herken jullie verhaal en schrik, de angst te veeel te zijn ,de angst om je kind,en de machteloosheid.
Gelukkig is het goed gekomen en wat een lieve reacties voor en van Mitchell.
Jullie zijn een mooi gezin met veel liefde en vertrouwen.
Verdrietig te horen dat je herkenning vindt in ons verhaal, hoewel ik daar juist voor schrijf. Hoop dan ook dat je hierin steun vindt en weet dat jullie niet alleen staan.
Dank voor je lieve berichtje en wens jullie alle goeds! Lieve groet 🥰
Lieve Mitchell, ik herken je struggle, ook ik ben hierin ervaringsdeskundig.. gelukkig ben ik nu steeds evenwichtiger aan het worden, en dat geldt ook voor jou!
Je bent van nature al heel en evenwichtig maar ieder van ons heeft overlevingsdelen die te ver uit balans kunnen raken.. Nu het mij beter gaat voel ik een krachtige kwetsbaarheid, want kwetsbaar zijn wij allemaal. Blijf delen wat er in je omgaat met mensen waar je je veilig en begrepen voelt.
Zelf heb ik o.a. delen/schema therapie gehad en meer begrip over hoe de spanning in ons lijf ook spanning (en hiermee nare gedachten) in onze gedachten brengt.
Als medemens wil ik je graag steunen, voel je welkom als je daar behoefte aan zou hebben.
Je bent niet alleen, ook ik denk aan jou!
Alle goeds, Marjolijn
Wat een lief berichtje stuur je aan Mitchell. Dank daarvoor. Mitchell reageert nooit zelf, maar leest alles mee. Goed te horen dat je steeds evenwichtiger aan het worden bent. We gaan ons verdiepen in die therapie. Dank voor jouw steun en wij wensen jou ook alle goeds! 🥰
Dank voor jullie lieve berichtje!
Kennen jullie op Facebook: gelukkig autisme?!
Daar lees ik ook veel positieve bevestiging van wat autisme werkelijk inhoud. Ik heb lang de overtuiging gehad dat ik te kwetsbaar was voor deze wereld.. Angst en paniek hadden mij geheel overgenomen. Nu voel en beleef ik dat juist onze zachte kracht zo welkom is en voel ik mij veilig en verbonden.
Mocht ik als lotgenoot meer voor jullie mogen betekenen, voelen jullie je welkom! Ik ken het doolhof op mijn duimpje..
Ja, die volg ik. Mitchell niet.
Wat mooi dat je je nu veilig en verbonden voelt. Uiteindelijk gaat Mitchell zijn weg ook wel vinden. Hij heeft alles in hem voor een mooie toekomst. Daar probeer ik vertrouwen in te houden. Dankjewel, dan hoor je het. Lieve groet 🥰
Lieve Mitchell, Linda en Jos,
Cindy heeft het heel mooi verwoord wat ik denk en voel. Wij voelen mee met jullie alle drie en hopen dat er een dag komt dat jij Mitchell zonder spanning en verdriet de dagen doorkomt waarbij je trots bent op de mooie man die jij bent, en ook met plezier de dag ingaat. Liefs Miranda, Dronten
Zij heeft het zeker mooi verwoord en ik begrijp precies wat je bedoelt.
Ik kan niet wachten tot de dag dat Mitchell zonder spanning de dag door zal komen. Hij is het ermee eens dat hij meer leuke dingen moet gaan ondernemen. Daar gaat hij dan ook mee aan de slag. Dank voor je medeleven en je lieve woorden Miranda! Liefs, 🥰
Lieve Mitchell,
Ik wil je even zeggen dat je niet alleen bent; dat er mensen zoals jij zijn in deze wereld.
Probeer vol te houden; het kan echt beter gaan worden.
Het helpt mij om elke dag iets op te schrijven dat ik even mooi of fijn vond, ook al is het maar iets kleins als “de zon scheen”, “mijn moeder was blij dat ik de badkamer had schoongemaakt” of (in mijn geval): “mijn kat kwam bij me liggen”. Ook al voelt het op dat moment als “maar er zijn zoveel moeilijke en nare dingen; dit telt niet mee”. Ik merk daardoor dat er ook in moeilijke tijden (ik heb ook autisme en een depressie) toch kleine lichtpuntjes zijn, en doordat ik dit doe, zie ik die lichtpuntjes ook steeds wat beter. En door af en toe terug te lezen wat ik heb opgeschreven, zie ik ook als de depressie weer allesoverheersend voelt, dat er toch ook fijne momenten zijn. En die momenten groeien als je weer beter in je vel komt te zitten.
Ik denk aan jullie.
Dankjewel Inge, voor jouw tips!
Wat fijn dat als je depressie weer overheersend voelt, je de mooie momenten ook kan zien hiermee. Wij wensen je alle goeds en hartelijk dank voor je berichtje! Lieve groet 🥰